Pierre-Auguste Renoir, güzelliğe olan gözü onu hareketin en popüler uygulayıcılarından biri yapan Fransız İzlenimci bir ressamdı. En çok 19. yüzyılın son otuz yılındaki hareketli Paris modernitesini ve boş zamanlarını gösteren resimleriyle tanınır. Işığın ve gölgenin hareketini yakalama konusunda keskin bir göze sahip bir renkçi olarak ünlenmiş olmasına rağmen, Renoir, kariyerinin ortasında Rönesans resmini keşfetmeye başladı ve bu, onu olgun eserlerine daha fazla çizgi ve kompozisyon entegre etmesine ve döneminin bazılarını yaratmasına yol açtı.
HØGHHEIM Store'daki Pierre-Auguste Renoir ürünlerini incelemek için tıklayınız.
Çocukluğu
Pierre-Auguste Renoir, Fransa'nın orta batı bölgesindeki bir şehir olan Limoges'de işçi sınıfı bir ailede dünyaya geldi. Bölge, 19. yüzyılda bu statüye ulaşan Fransız porselen üretiminin merkezi olarak tarihsel açıdan önemlidir. Uygun bir şekilde, Renoir'in gençlik yıllarında ilk sanatsal işi, kasabanın porselen fabrikalarından birinde ressamlık yapmaktı. Bir terzinin oğlu olan Renoir, istikrarlı bir eli ve dekoratif efekt için bir yeteneğe sahipti, bu ona işverenlerinden övgü kazandırdı ve onu, resim yaptığı bir dizi zengin patron da dahil olmak üzere büyüyen bir müşteri tabanının dikkatini çekmesini sağladı. Hayranlar ve diğer lüks nesneler için resim asma ve süslemeler. Bu erken başarılar, fabrikadan ayrılma ve güzel sanatlar resmine devam etme arzusunu besledi.
Limoges'de aldığı sınırlı eğitimi telafi etmek için, 1860'ta Renoir, Fransız Rokoko ustaları Jean-Antoine Watteau, Jean-Honore Fragonard ve François Boucher'ın çalışmalarını incelemek üzere Paris'teki Louvre'u ziyaret etmeye ve sık sık geziler yapmaya başladı. Romantik ressam Eugène Delacroix ve Rokoko ressamları neredeyse bir asır arayla çalışmış olsalar bile, Renoir onların yumuşak, gevşek boya kullanımında, bireysel fırça darbeleri gösteren ve özenle oluşturulmuş formların Klasik netliğinden ziyade renk ve hareketi kucaklamalarında benzerlikler fark etti.
Gençliği
1862'de Renoir, resmi eğitimine, aralarında Claude Monet, Alfred Sisley ve Renoir'in yakın arkadaş olduğu üç Empresyonist meslektaşı olan Frédéric Bazille'in de bulunduğu bir dizi yetenekli ressamı eğiten İsviçre doğumlu bir akademik ressam olan Charles Gleyre'nin altında başladı. Gleyre'nin Paris stüdyosuna girdikten sonra.
Eğitimleri sırasında, Renoir ve yeni arkadaşları, açık havada resim yapmak için Fontainebleau'nun doğal ormanına gireceklerdi. Bununla birlikte, Monet ve Sisley'den farklı olarak, Renoir her zaman stüdyoya ve hayran olduğu 18. yüzyıl Fransız ustalarının tarzında daha geleneksel portreler yapmaya olan tutkusunu sürdürdü. Fontainebleau, kısmen ormanın güney sınırındaki bir komün olan Bourron-Marlotte'ta bir evi olan, sanatının hayranı olan arkadaşı Jules Le Coeur sayesinde, Renoir'in favori resim noktası haline geldi ve sık sık ziyaret etti. 1865'te Le Coeur, Renoir'i, birkaç yıl boyunca Renoir'in sevgilisi ve favori modeli olan on yedi yaşındaki Lise Tréhot ile tanıştırdı. Tréhot, 1867'de ikisi de dahil olmak üzere düzinelerce portre için oturdu: Onu bir Yunan tanrıçası a la a Rokoko portresi olarak tasvir eden Avcı Diana ve 1868 Fransız Salonunda olumlu karşılanan Şemsiyeli Lise. Salon'un katı standartları olan Renoir, bu portreleri, hayran olduğu Realist ressam Gustave Courbet'yi anımsatan gerçekçi bir natüralizmle pürüzsüz çizgileri ve titiz renklendirmeyi birleştirerek geleneksel bir kompozisyon tarzında gerçekleştirdi. 1869 yazında, Renoir ve Monet, Paris'in hemen dışında bulunan Fransız orta sınıfı için göl kenarında bir tekne tatil yeri olan La Grenouillère'de iki ay boyunca resim yaptılar. Gerçekten de, Renoir ve Monet'nin La Grenouillere'de İzlenimcilik tohumlarını ektiği söylenebilir. Her iki adamda, suyun doğal hareketini ve ışık üzerindeki yansıtıcı etkisini ustaca yakalayarak, taslak benzeri bir his gevşekliği ile anlık sahneleri yakalamak için geniş fırça darbeleri kullanmaya burada başladı.
Orta Yaşları
Kısa ama çalkantılı Fransa-Prusya Savaşı'nın (Renoir'in savaştığı) ve 1871'de Fransız Komünü'nün işgalinin hemen ardından, Renoir'in erken başarısı daha da kötüye gitmeye başladı. Salon'dan gelen retler, kabul edilenlerden çok daha fazlaydı, yeni çalışmasının üstlendiği "tamamlanmamış" kalite nedeniyle. Serveti, Renoir'in ya model ödeme ya da boya satın alma seçimiyle karşı karşıya kaldığı bir noktaya ulaştı. Claude Monet ve Camille Pissarro gibi meslektaşları bunu yapmayı bırakırken, Renoir, kabulün başarı için gerekli bir ölçüt olduğu inancına bağlı kalarak, 1873'e kadar Salon'a eser göndermeye devam etti. Petra Chu'nun Ondokuzuncu Yüzyıl Avrupa Sanatı'nda belirttiği gibi: "Daha 1881 gibi geç bir tarihte, İzlenimci ressam Auguste Renoir, satıcısı [Paul] Durand-Ruel'e şunları yazmıştı: Ve ressam orada sergilenmedikçe bir kartpostal kadar bile satın almayacak seksen bin kişi daha var.'" Ayrıca, Le Coeur ailesiyle olan dostluğu 1874'te soğudu ve Renoir'ı bu himaye ve himaye kaynağından yoksun bıraktı. Fontainebleau yakınlarındaki evlerinde kalma yeteneği.
İzlenimcilerin tuvallerinin büyük ölçüde tarandığı 1873 Salonunun ardından, Renoir ve kohortları, Salon ve jüri sisteminin estetik kısıtlamalarından arınmış, eserlerinin bağımsız bir sergisini planlamaya başladılar. İlk İzlenimci grup sergisi 15 Nisan 1874'te yapıldı. Renoir, gösteri sonucunda çok az eser satarken, portresini çizeceği ve bir nevi finansçı olacak koleksiyoncu Victor Chocquet'nin dikkatini çekti. 1878'deki dördüncü İzlenimci sergisi sırasında Renoir sessizce çekimser kaldı. Düzenli portre komisyonları sayesinde finansal bağımsızlığını keşfetmişti (bu da Salon'da daha fazla başarıya yol açtı) ve grubu tükettiğini hissettiği kendiliğindenlik ideolojisinden hayal kırıklığına uğramıştı. Renoir, kurulmasına yardım ettiği sanatçı grubundan kendisini soyutladıktan kısa bir süre sonra, satıcı Paul Durand-Ruel ile yaptığı bir finansal anlaşmanın sağladığı bir seyahatle ilk kez İtalya'ya gitti. Bu süre boyunca, İzlenimciliğin, Raphael gibi Rönesans ustalarının büyük sanatını üreten yapısal temellerden yoksun olduğu fikrine vardı. Hayatının ilerleyen zamanlarında tüccar Ambroise Vollard'a yazdığı gibi, "1880'lerin başında, 'Empresyonizmin sonuna ulaştığını ve ne resim yapabildiğini ne de çizebildiğini' hissetti.
O halde bu hac, Renoir'ın İzlenimciliğin gevşek, tesadüfi kalitesinden daha Klasik teknik ressamlık, kompozisyon ve modelleme fikirlerine doğru hareket etmesi için bir motivasyondu. Bu değişim, bir dereceye kadar çoktan başlamıştı: Renoir, 1880 ve 1881 yılları arasında, Fransa'dan ayrılmadan hemen önce, ikonik Luncheon of the Boating Party'yi üretti ve bu, ressam tekniklerinin daha büyük kompozisyon birliğine doğru ayarlandığını gösteriyor. Olgun çalışmalarının odak noktası artık yalnızca ışığın ve doğanın hareketini ve rengini ifade etmenin yeni tarzlarına öncülük etmek olmayacaktı. Daha ziyade, İtalya, İspanya ve İngiltere'ye daha fazla gezi tarafından desteklenen eğilimler olan Rokoko ve geç Rönesans dönemlerinin renklerine baktı.
Son Zamanları ve Ölümü
Yüzyılın dönüşü yaklaşırken, şimdi evli ve üç oğlu (en son 1901'de doğdu) olan Renoir, sürekli olarak kötüleşen sağlığına rağmen etkileyici bir hızla iş üretmeye devam etti. Sağ kolunda bir bisiklet kazası sonucu yaralanması, onu şiddetli artrit ile bırakmıştı ve sol gözünü romatizma rahatsız etmişti. 1910'a gelindiğinde, çoğunlukla tekerlekli sandalyeye mahkum edildi ve ellerinde bandajlar vardı, bu da resim yapmayı büyük bir zorluk haline getirdi. Aile, Fransa'nın güneyindeki Cagnes-sur-Mer'de, kuru ve ılıman iklimi ile Renoir'in ağrılarından periyodik olarak kurtulmasını sağlayan bir ev satın aldı.
Önceki on yılda Renoir, konu seçmeye geldiğinde sanatçının hem önemli bir hamisi hem de güvenilir bir danışmanı olan sanat tüccarı Vollard ile arkadaş olmuştu. 1913'te, Renoir'in fiziksel sınırlarının çok iyi farkında olan Vollard, onu Katalan doğumlu heykeltıraş Richard Guino ile tanıştırarak, heykel yapmaya teşebbüs etmesi yönünde cesur bir öneride bulundu. Fiziksel rahatsızlıklarına rağmen, Renoir, büyük ölçüde kil ile çalışan Guino ile yaptığı iş birliği sırasında birçok başarılı heykeli tamamlamayı başardı. Francisco Goya'nın eserlerini görmek için daha önce İspanya'ya yaptığı gezilerden etkilenen Renoir, son dönem resimlerini giderek daha anıtsal bir tarzla aşıladı. Diğer İzlenimciler Claude Monet ve Edgar Degas, kariyerlerinin ilerleyen dönemlerinde ışığın etkilerini neredeyse soyutlamanın eşiğine kadar takip ederken, Renoir, kariyerinin alacakaranlığında çizdiği figürler ve manzaralarda sağlam, neredeyse heykelsi bir nitelik kazandı.
1919 kışında Renoir, Cagnes-sur-Mer'deki evinde kalp krizi geçirdi. Kısa bir süre sonra, 3 Aralık 1919' da, yanında oğulları ve Louvre'da bir zamanlar okumak için gittiği Fransız ustaların arasında Louvre'da asılı duran birkaç eseriyle vefat etti.
Pierre-Auguste Renoir’in Mirası
Renoir ve meslektaşı Monet'nin, Pablo Picasso ve Georges Braque'nin Kübizm için olduğu gibi İzlenimcilik için olduğu iddia edilebilir: birlikte resim deneyleri tamamen modern bir görsel deyim yarattı ve hareketin büyüyeceği sanatsal alanı belirledi.
Aynı zamanda meslektaşları arasında İzlenimciliğin sunduğu çıkmazı fark eden ilk kişiydi. Paul Cézanne tipik olarak "İzlenimciliği müzelerin sanatı gibi sağlam ve kalıcı bir şey yapma" girişimi için kredilendirilse de, hareketteki bu kriz ilk olarak Renoir tarafından karşılandı. Resmine kompozisyon, anahat ve modellemeyi iyi belgelenmiş yeniden dahil etmesi, Monet ile birlikte teorileştirmesine yardımcı olduğu rengin radikal yeniden değerlendirmesini asla tamamen silmedi. Nihayetinde, modernite ve geleneğin birleşimi, Pierre Bonnard, Pablo Picasso, Henri Matisse ve Maurice Denis gibi, çalışmalarını toplayan yeni nesil sanatçılar üzerinde oldukça etkiliydi.
Auguste Pierre Renoir'in En Önemli Eserleri
Avcı Diana
Bu harika bestelenmiş parça, Renoir'in sonraki çalışmaları düşünüldüğünde örnek teşkil etmekten uzaktır. Gördüğümüz, daha ziyade, yağlı boya ve kompozisyon yeteneğine sahip, ancak kendine has gerçekten belirgin bir sesi olmayan genç bir sanatçı. Renoir, ilk yıllarında Louvre ve diğer müzelerin salonlarını gezerek ve 18. ve 19. yüzyılın başlarındaki Fransız ustaları incelemek için çok zaman harcadı. Bu tuvalde metresi Lise Tréhot'u Rokoko portrelerinde yaygın bir mecaz olan Roma tanrıçası Diana olarak resmetti. Tam figürlü bir çıplakın gerçekçi tasviri, Courbet'teki Realizme olan sevgisini de hatırlatsa da, Realizm'de olmayan bir Klasik zamansızlığa ulaşır.
La Grenouillère
Açık havadaki popüler yüzme noktası ve bar La Grenouillère'de ("Kurbağa Göleti"), henüz finansal açıdan başarılı olmayan sanatçılar Renoir ve Monet, zengin müşterilerine satmayı umdukları orta sınıf boş zamanlarının resimlerini çizdi. Birbirleriyle yakın çalıştıkları için, ikisi aynı anda İzlenimciliğe yol açacak birkaç teori, teknik ve uygulama geliştirdi. Her iki sanatçı da bu sahneyi tam da bu noktadan hareketle çizdi. Monet'inki daha geniş bir perspektif veriyor ve ışığın su ve çevredeki ağaçlar üzerindeki canlı etkilerine daha fazla odaklanıyorsa, Renoir'in versiyonu popüler tatil beldesinin moda sakinlerine daha yakından bir bakış sunuyor. Gerçekten de, Renoir, doğayı havadan boyarken bile, insan konusuna, empresyonist arkadaşlarının belki de eşi olmayan bir ağırlığını verdi.
La Loge
Yükseltilmiş bir tiyatro kutusunda oturan zarif görünümlü bir çifti betimleyen bu Paris modern yaşamına övgü, aynı zamanda sanatçının aynı yılın ilk İzlenimci sergisine yaptığı başlıca katkıydı ve büyük beğeni topladı. Tiyatro, operadan can-can dansçılarının yer aldığı popüler varyete gösterilerine ve tipik olarak sanatçılara odaklanan tiyatro tasvirlerine kadar Paris yaşamında önemli bir rol oynadı. Bununla birlikte, orta sınıf için tiyatronun cazibesinin çoğu, görme ve görülme fırsatıydı ve La Loge, bu karmaşık bakış etkileşimini ustaca yakalar. Kadın opera gözlüklerini indirerek artık sahnedeki olayları izlemediğini ve yüzünün görülmesine izin verdiğini ima ediyor. Bu arada, adam (Renoir'in kardeşi Edmond) koltuğunda geriye yaslanarak diğer balkonlardaki tiyatro severleri gözlükleriyle inceliyor. Modelinin dantelli korsajı, ışıltılı mücevherleri ve çiçekli aksesuarlarının zarif ve ustaca yorumlanmasıyla Renoir, görme konusunda kendi keskin gözüne hitap eden bir tuval çizdi.
Ambroise Vollard'ın Portresi
Ambroise Vollard, sanatçının kariyerinin sonraki aşamalarında Renoir'in sanatının bir satıcısı, arkadaşı ve destekçisiydi, hatta 1925'te sanatçının biyografisini yayınlayacak kadar ileri gitti. Renoir, Vollard'ı birçok farklı kılıkta boyayarak dostluklarını kutladı. . Bir resim olarak, Ambroise Vollard'ın Portresi, Paul Cézanne'ın (çoklu bakış açıları) ve Henri Matisse'in (geniş renk düzlemleri) daha yakın tarihli sanatsal deneylerine hemen değinen incelikle işlenmiş bir görüntü aracılığıyla, Renoir'in bir portreci olarak hatırı sayılır yeteneklerini ortaya koyuyor. , Renoir'in yapısını, renklendirmesini ve izlenimci boya uygulamasını korurken. Dahası, Vollard'ı akıllı bir sanat uzmanı ve küçük, klasik esinli yontulmuş bir çıplak tutan bir güzellik hayranı olarak tasvir etti. 1913'te, resim yapmanın giderek zorlaştığı hasta, artritli Renoir'e, yaşlanan sanatçının yerini tespit edip genç bir ressamın geçimini sağlayacak kadar ileri giderek heykel yapmayı düşündüğünü söyleyen Vollard'dı. , yetenekli heykeltıraş tasarımlarına ulaşmasına yardımcı olacak. 1908'de, o zaman, başarısız sağlığına rağmen, Ambroise Vollard'ın Portresi, Renoir'in hatırı sayılır sanatsal başarıya sahip olduğunu hala gösteriyor.
İlgili İçerik: Mary Cassatt kimdir? Mary Cassatt Hayatı ve Eserleri
İlgili İçerik: Kanagawa Oki Nami Ura (Büyük Dalga): Hokusai'nin başyapıtı bize ne anlatıyor?
İlgili İçerik: Romantizm Sanat Akımı: Nedir, Tarihi, Sanatçıları, Karakteristiği, Eserleri ve Fazlası
İlgili İçerik: Zeus: Tanrıların En Kudretlisi ve En Çapkını
